Het weerbericht voor het weekend zag er helaas niet goed uit en aangezien het vrijdag een hele dag geregend heeft hadden we ook niet veel hoop… wijziging van de plannen dus. Vrijdagavond een avondje ‘thuis’ gebleven. Film kijken, op tijd in bed en lekker geslapen…
John, de UCT-student die hier ook ‘woont’, zit in een organisatie ‘Bokanioso Youth Development’ die zich o.a. bezig houdt met een weeshuis in Khayelitsha. Khayelitsha is een van de grootste (cijfers variëren van 1-3 miljoen ‘inwoners’) townships van Zuid-Afrika en bevindt zich rond Kaapstad. Met al zijn verhalen, foto’s en filmpjes heeft John ons (gemakkelijk) kunnen overtuigen om eens een kijkje te gaan nemen in het weeshuisje. Zaterdag zat ik dus om 11u klaar om naar dé township van Zuid-Afrika te gaan…maar geen John te bespeuren. Uiteindelijk zijn we om 13u vertrokken, Arikaanse tijd dus (ik begin er aan te wennen). ‘Wij’ zijn: John, Michael, Mr. Gool en ik. Mr Gool, chauffeur van dienst, en Mrs. Gool willen misschien meestappen in de organisatie van John zodat ze eigen vrijwilligers kunnen hosten en laten meewerken in het project. Wat natuurlijk ongelooflijk zou zijn. John heeft zelfs enkele vakken laten vallen aan de universiteit om terug meer tijd en energie te kunnen steken in de organisatie. Er zijn grote uitbreidplannen en het is moeilijk te geloven dat hij ze allemaal zal kunnen waarmaken, maar als er één ding is dat ik al geleerd heb van de Afrikanen is het wel dat ze als ze iets in hun kop hebben ze het niet in hun…En met het enthousiasme van John (en enkele fondsen…) kan het niet anders dan lukken, hoop ik.
Maar naar Khayelitsha dus. Ik moet toegeven dat ik wel lichtjes gespannen was, je hoort namelijk ook veel verhalen over hoe gevaarlijk het daar wel niet is enz… Gelukkig hadden we John bij ons en enkele vrienden van hem wachtten ons op dus er kon ons niet veel overkomen.
Ook hier in Khayelitsha is het een raar gevoel om te zeggen dat dit eigenlijk een mooie plek is. De mensen lopen er gelukkig bij, er wordt gelachen, gezongen, er klinkt overal muziek, veel volk op straat,...maar eigenlijk hebben deze mensen amper iets, ze leven met veel te veel op een veel te kleine plaats, hebben geen toegang tot medische zorgen, vele hebben geen werk of inkomen, hygiëne is ook niet wat het moet zijn,…Het is bewonderenswaardig maar tegelijk heel triest hoe de Afrikanen dit ‘lot’ aanvaard hebben. Hoe ze er het beste van maken, maar tegelijk zoveel beters zouden kunnen hebben of nodig hebben…Maar als je dan aankomt in het weeshuis ‘Thandolwethiu’ en besprongen wordt door een bende schattige Afrikaantjes vergeet je dat allemaal even…
 |
| De watervoorziening |
 |
| John |
 |
| De kids! |
 |
Dit is de ‘sheck’ waarin 40 kinderen leven en wonen: Dit is trouwens ook één van de weinig sheck met een ‘bovenverdieping’. In zekere zin kan je dit als ‘een luxe’ beschouwen…
|
 |
| De achterkant... |
 |
| Uitzicht vanuit de bovenverdieping |
 |
| Ikke en de kids! |
 |
| De voordeur! |
 |
| Michael en de kids |
Binnenin heb je een houten trapje, de vloer bestaat uit houten planken, bedekt met tapijten om de gaten te dichten. Er zijn 4 kamers met in totaal 5 bedden, een berg matrassen, bankjes tegen de muur, een keuken met microgolfoven, koelkast, 2 tv’s,… allemaal dankzij donaties.
Het ziet er allemaal nogal geknutseld uit maar de kinderen en de verzorgsters zijn er gelukkig! En dat is ook duidelijk te merken aan hun enthousiasme… We hebben een zang- en dansoptreden gekregen. Met hun groep geven ze soms ‘optredens’ om een beetje centjes in te zamelen. Het was alleszins leuk (en grappig) om kennis te maken met deze traditionele dansen en spelletjes!
De kinderen zien er trouwens allemaal heel proper en netjes uit, ik weet niet of het was omdat wij kwamen, maar het viel zeker en vast op!
Het geeft ook een beetje een dubbel gevoel. Ik ben hier als vrijwilliger in Zuid-Afrika. Met de bedoeling om iets ‘goed’ en ‘nuttig’ te doen voor de mensen die dat nodig hebben. En ik ga elke dat heel flink naar Woodside, ik ‘werk’ van 9u tot 16u, ik help daar, ze zijn daar blij met onze hulp, … Maar als je dan dat weeshuisje ziet,…dan denk ik toch wel dat daar net iets meer hulp en nuttig werk geleverd kan worden en dat vrijwilligerswerk, of eender welke hulp, daar echt een groot/groter verschil kan maken…
Ik hoop dan ook uit de grond van mijn hart dat John zijn project verder kan uitbouwen en dat de omstandigheden waarin deze kinderen leven toch net iets beter kunnen gemaakt worden. En ik hoop dat ik ook nog één of andere manier vind waarop ik mijn steentje kan bijdragen…To be continued…
Na deze geweldige uitstap met enige vertraging dan toch naar Kaapstad vertrokken. Sandra, die samen met mij is aangekomen, vertrekt deze week naar huis en dat moest ge-afscheid-vierd worden. (Als je wil kan je elke weekend naar een afscheidsfeestje gaan hoor, ze komen en gaan hier à volonté). We hebben nog eens lekker met onze handen gegeten en ons zangtalent nog eens boven gehaald in de karaokebar.
 |
| Eerst handjes wassen! |
 |
| En dan lekker eten! |
Zondag nog steeds geen mooi weer dus helaas geen Tafelberg dit weekend! Samen met Viviane (een nieuwe, toffe, Duitse) heb ik dan maar het Joods museum en Holocaust museum bezocht. Was wel interessant vanuit Zuid-Afrikaans standpunt. Nog een wandeling gemaakt door Bo-Kaap, de colored neighbourhood van Kaapstad, waar veel moslims wonen. Het is op amper 10 min van het stadscentrum maar je waant je in een totaal andere wereld. Ik vind het ook een van de mooiste buurten: de huizen zijn er in felle kleuren geschilderd, je wordt er instant vrolijk van!
Met de minibus taxi terug naar huis, ook altijd een avontuur! Mrs. Gool geholpen in de keuken, weer veel te veel lekkers gegeten, en een stevige avondwandeling gemaakt met Mrs. Gool. Een rustige maar goede zondag!
Ondertussen gaat het op Woodside nog steeds zijn gangetje. Ik ben goed ‘ingewerkt’ en heb mijn bezigheid met de kiné. De kiné is niet echt het meest uitdagende maar het is leuk om de kinderen beter te leren kennen, wat niet zo evident is door de handicaps. En het is natuurlijk nog leuker dat ze mij ook kennen en herkennen! Het zijn die kleine dingetjes die mijn dag goed maken…
Ohja, ongeveer 10 min geleden is het water van Fahika, de schoondochter van de Gools, gebroken. Sinds deze ochtend heeft ze weeën dus het was hier een drukke bedoening vandaag, de hele familie is gemobiliseerd!
Daarnet ook gegeten bij één van de zussen van Mrs. Gool. Ongeveer de hele familie was daar (zo’n 40 man) en het was héél gezellig! Ook goed gelachen, ik ben goedgekeurd om uitgehuwelijkt te worden aan één van de zoveel neven…haha! (Geen schrik, het was echt wel om te lachen!)
Het is alleszins allemaal heel leuk en hele ervaring om zo dicht betrokken te zijn bij de (Moslim) familie, om voorgesteld te worden als de dochter uit België…ik kijk al uit naar het Suikerfeest!
Tot de volgende!
PS: het is een jongetje geworden! De naam weten ze nog niet!
