Aankomst bij Fam. Gools en 1e werkdag! (24-25 juli)

Zondag was het dan zo ver. Ik was natuurlijk op tijd wakker, vermoedelijk door een toch wel een licht verhoogde stress-status. Om 12u werden we opgepikt en één voor één werden we gedropt bij een tot dan toe onbekende familie in Athlone. Het was opmerkelijk stil in het busje…

Ik herkende het grote gele huis al van ver (Danku, Google Earth). Gelukkig werd ik vergezeld door Michaël (Florida). Hij logeert al 2 maanden bij de Fam. Gools en zal hier nog tot eind december zijn. Het ijs was dus snel gebroken en bij een kopje thee geraakten we al snel aan de praat. Mr. en Mrs Gools hebben 4 kinderen en toch al zeker 3 kleinkinderen (de rest moet ik nog ontdekken). Ik kan ze dus beter omschrijven als oma- en opa- Afrika in plaats van mama- en papa- Afrika. De kinderen en kleinkinderen lopen hier trouwens binnen en buiten dus altijd volk over de vloer en ambiance in de keet! Er is ook een zwembad(je) maar tot nu toe nog niet veel behoefte gehad om er in te springen, net iets te koud!

Het zijn alleszins héél lieve mensen waarvan de warmte zo afstraalt. Ze hebben mij, samen met Fay (Engeland) die hier al 5 weken is, heel de buurt laten zien. In de auto weliswaar aangezien The Cape Doctor nog steeds aanwezig is. Mr. Gools heeft ons zelfs getrakteerd op een ijsje.

Na een eerste kennismaking kan ik vaststellen dat Athlone toch wel verschilt van Kaapstad-Centrum. Het heeft wat weg van een Amerikaanse wijk (voor zover ik een Amerikaanse wijk ken natuurlijk), alle straten recht op recht, de huizen ommuurd, grote hekken en héél veel security-bordjes aan de voordeur. Daarnaast is de armoede hier ook veel prominenter. Tamelijk veel zwervers, hangjongeren, ... en de townships 3 blokken verder. We worden dan ook aangeraden niet meer (alleen) buiten rond te lopen eenmaal het donker is. En aangezien het om 18u donker is worden het korte dagen…

Tegen dinner-time kwamen ook Mave (Ierland) en Christina (Duitsland) ons vergezellen aan tafel. We slapen met 4 vrouwen in één grote kamer. Michaël heeft zijn eigen kamer. Nu vertrekken de andere vrouwen allemaal tegen het einde van deze week. Maar 1 augustus zou er al iemand nieuw komen, ik ben benieuwd!

So far so good dus! Nu op tijd in bed want morgen 1^e werkdag!

Ik vermoed dat mijn stress-status opnieuw gestegen was want héél goed heb ik toch niet geslapen. Maar de dag is alleszins goed begonnen: in de keuken staat een papegaai die, jawel, kan spreken! Tijdens het maken van mijn lunch maakte hij de gekste geluidjes en deed hij de telefoon en fax na, gevolgd door een gewéldig grappig ‘Hello!’. Maar op naar Woodside dus. Christina, die daar ook werkt, bleef in bed want voelde zich niet goed. Gelukkig was Michaël er nog, hij werkt daar tot de middag, en hij heeft mij dus de weg kunnen tonen. Het was een aangename kennismaking met Rabia, de verantwoordelijke van de vrijwilligers. Een heel enthousiaste en ambitieuze vrouw die duidelijk weet waarmee ze bezig is en weet wat ze wilt. Ze had al gehoord dat ik kinesitherapie studeerde en was helemaal in de wolken. Ik heb met handen en voeten proberen uitleggen dat ik nog student ben maar dat was precies maar bijzaak. Ik stond dan ook versteld dat ze eigenlijk geen vaste kinesitherapeut hebben. Er komt iemand langs een paar keer per week voor een paar uurtjes. Ze hebben wel héél veel materiaal, vooral om te positioneren én zelfs een snoezelruimte. Ik heb vooral een beetje schrik dat de verwachtingen nogal hoog zijn. Benieuwd wat dat gaat geven!

En dan een rondleiding. Er zijn 4 afdelingen met elk ongeveer 20 kinderen. We hebben de ‘kleintjes’, de jongens, de meisjes, en een mix. Voor de rest zie ik weinig logica in de verschillende afdelingen. Eén ding was vrij duidelijk, het zijn allemaal kinderen én volwassenen met een ernstig- tot zeer ernstige mentale en/of fysieke handicap. Voor de kiné-collega’s: heel veel quadriplegie CP’s, Fragile X-syndroom, Prader-Willi Syndroom, Autisme, Epilepsie, Retts Syndroom,… met spaciticiteit, clonussen, scolioses, hamertenen, misvormingen en contracturen om U tegen te zeggen. Het was dan ook héél overweldigend en licht choquerend om op een half uur zo maar even zo’n 80 kinderen te zien…

In de voormiddag mocht ik dan mee de kiné volgen. 6 patiënten worden meegenomen naar de ‘Day Care’ door 1 verpleger/kiné-assistent. 2 van hen werden gepositioneerd en de rest speelde maar wat met knuffels, pianootjes, puzzels,… Weinig interactie dus. En ik stond erbij, keek ernaar en wist niet wat te doen!

De lunch was ook een unieke ervaring. Het leek wel een wedstrijd ‘zo snel mogelijk eten geven’ en ‘zo groot mogelijke happen’. Maar ik moet toegeven, op een half uur hadden 5 verpleegsters wel 20 kinderen ‘gevoederd’, en (bijna) alle borden waren leeg! (Ik was toch ook wel trots op mijn 1 kind/30min.) Na de lunch gaan de kinderen rusten of slapen (lees: leg ze in een bed, op een mat of gewoon op de grond en ze vallen wel in slaap of houden zichzelf/elkaar bezig). En dat wat zo ongeveer de rest van de namiddag. Er wordt ondertussen wel heel veel geknuffeld, gekust, gezongen en… boekskes gelezen. Maar naar mijn gevoel kan er met heel veel kinderen veel meer gedaan worden, waaronder bijvoorbeeld kiné.

Terwijl de verpleging hun boekjes las probeerde ik dan toch maar tot enige vorm van interactie over te gaan. Bij een eerste poging, die weliswaar vooral vanuit initiatief van de jongen in kwestie kwam, diende ik vooral als ‘verkrachtpaal’ (met alle respect voor de seksuele ontwikkeling van deze jongen maar ik kan het niet beter omschrijven). Bij een tweede poging werd ik bespuwd, geslagen en gebeten. Ook niet erg succesvol. Ik kan dat (tot op zeker grens) wel verdragen en ‘afhandelen’ maar het feit dat er (nauwelijks) reactie was van de verpleging die terwijl hun boekjes aan lezen waren was nogal beangstigend. Dit gedrag wordt blijkbaar als normaal beschouwd en de enige reactie was dan ook de hardhandige aanpak.

De andere vrijwilligers hebben al gelijkaardige situaties meegemaakt, zowel in Woodside als in andere schooltjes en crèches. Blijkbaar is de mentaliteit bij de Afrikanen tot nu toe nog ‘wie niet horen wil moet voelen”. Met de nodige slagen, tikken op de vingers, stampen…tot gevolg. Geen enkele vrijwilliger keurt dit goed natuurlijk maar er heeft er ook nog geen enkele durven tegen in te gaan…

Misschien geef ik nu een te zwart beeld en lijkt het alleen kommer en kwel maar ik kan u verzekeren dat ik ook al leuke momenten gehad en goed heb kunnen lachen met de kids! En de liefde die de verpleging heeft voor de kinderen, is onbeschrijfelijk!

Ter conclusie: ik was best wel van mijn melk naar zo’n eerste dag. En ook een beetje een dubbel gevoel: ze hebben de middelen (geen grande luxe natuurlijk maar zeker genoeg) en de liefde. Maar ik heb het gevoel dat ze de knowhow missen (zowel op verplegings- als kinégebied), en dat is natuurlijk heel jammer. Ik weet nog niet goed wat of hoe en ik besef dat dit niet van vandaag op morgen (of in 2 maanden) kan veranderen, maar ik hoop dat ik toch een inimienietieniewienieklein verschil kan maken.

Een wandeling naar huis is dan ook de ideale manier om je hoofd helemaal leeg te maken en om zelf van de warmte van de Fam. Gools te genieten.

PS: Ik heb per ongeluk ook Belgische pralines als opkikkertje! Ik had een doosje meegebracht voor de Fam. Gools maar in alle haast heb ik er niet aangedacht dat ze Moslims zijn en dus geen alcohol drinken…en het is nogal moeilijk om de pralines met alcohol eruit te halen… Ik zal ze dus zelf moeten opeten! Hihi!

Kaapstad en Robbeneiland (22-23 juli)

Vrijdagochtend werden we om 9u verwacht in het SASTS office in Kaapstad-centrum. De laatste info werd gegeven en de alle vragen werden beantwoord over ons gastgezin. Zondagmiddag worden we opgepikt en gedropt in ons nieuwe verblijf!

Maar eerst nog een beetje de toerist uithangen. Vrijdagnamiddag hebben we ‘Waterfront’ eens verkend, de haven van Kaapstad die omgebouwd is tot een toeristische trekpleister. Je vindt er alles wat een toerist van kan dromen: shoppingcenters, café’s, chique restaurants, cinema, straat-entertainment, pretpark-achtige toestanden,… Het was leuk om eens rond te hangen maar een beetje too expensive voor onze vrijwilliger-portemonnee! We hebben dan maar een wandeling huiswaarts gemaakt langs ‘de dijk’, dat was ook vree schoon!

’s Avonds werden we opnieuw in het SASTS office verwacht voor een drumsessie! 3 overenthousiaste (Blanke) Afrikanen hebben ons een snelcursus djembé gegeven, in combinatie met dans- en iets wat op zingen moet lijken- lessen. Of ik er veel vanaf gebracht heb laat ik in het midden maar we hebben alleszins goed gelachen!

Vrijdagavond is hier natuurlijk ook uitgaansavond, en waar kan je dat beter doen in Longstreet: het ene café/nightclub/bar/restaurant/… na het andere! Na eerst en vooral lekker te hebben gegeten hebben we ons aan een Springbokkie gewaagd…de springbok is hier ‘het nationale dier’ dus aan springbokshotjes en -cocktails geen gebrek! Het was gezellig vertoeven in een Zuid-Afrikaanse bar samen met nog andere backpacker-toeristen maar het grootste deel van onze groep had duidelijk een andere smaak en onder het motto ‘samen uit, samen thuis’, trokken we dan maar naar ‘The Space’. De naam zegt misschien al genoeg. Ik omschrijf het graag als een marginale nightclub met héél veel zatte Afrikanen die héél uitbundig kunnen dansen (vooral met hun (dikke) poep) en die heel geïnteresseerd zijn in al wat beweegt en niet-Afrikaans is! Na een paar uurtjes ‘people-watchen’ had ik het dan ook wel gehad. Voor alle veiligheid met de taxi naar huis samen met enkele andere gelijkgezinden. En aangezien we op tijd uit de veren moesten zaterdagochtend vond ik dat een wijze beslissing van mezelf…(al beweerde de bende 18-jarigen dat ik gewoon te oud wordt…slik!)

Vroeg uit de veren dus voor Robben Island. Als je in Kaapstad bent kan je het bijna niet maken om niet naar Robben Island te gaan, dus bij deze… Ik vond het eiland niet speciaal mooi (tenzij het prachtige zicht op Kaapstad en de Tafelberg) maar het heeft uiteraard een grote rol gespeeld in de geschiedenis van Zuid-Afrika en het Zuid-Afrika van nu. Tijdens een twee uur durende tour werd deze geschiedenis uitvoerig verteld (en met enkele enthousiaste Afrikanen in de bus ook uitvoerig gevierd). Uiteraard kon een bezoekje aan de gevangenis en de cel van Nelson Mandela niet ontbreken, onder begeleiding van een ex-gevangene.

Zo rustig als het eiland was, zo wild was de oversteek naar Kaapstad! Ik heb denk ik geel, groen én blauw gezien heb. (Het kotszakje was gelukkig (net) niet nodig.)

Het is hier de afgelopen week trouwens al héél mooi weer geweest. In het zonnetje kon je gemakkelijk in T-shirt lopen. Alleen ’s avonds werd het héél koud en aangezien de Afrikanen het niet nodig vinden om voor die 2 maanden winter een chauffage te installeren was een extra deken welgekomen!

Nu is er dit weekend een stevig wind opgekomen, they call him the Cape Doctor, waardoor het heel wat kouder geworden is. Voor de rest hoor je mij niet klagen. De Afrikanen hebben zelfs schrik dat de echte winter veel te laat of zelfs niet zal komen (zoals 6 of 7 jaar geleden), wat natuurlijk dramatische gevolgen kan hebben voor de watervoorziening..

Zaterdagavond, de laatste avond in Kaapstad, zijn we met een tiental vrijwilligers naar ‘Mama Afrika’ getrokken. Een restaurant in Longstreet, uiteraard, dat in alle gidsen en boekskes wordt aangeraden om zijn echte Zuid-Afrikaanse keuken én de Marimba-liveband. Ik kan dit enkel bevestigen. Lekkere (op z’n Afrikaans uitgesproken klinkt het nog dubbel zo lekker) krokodil, kudu, struisvogel en springbok, heerlijk plaatselijk wijntje en een dessert om U tegen te zeggen. En dit alles onder begeleiding van een 6-koppige marimba-liveband. Een geslaagde avond!

Western Cape Tour (19-21 juli)

Dinsdag 19 juli 

Dinsdagochtend om 9u stond het busje van Hotspots2c voor de deur om ons (Katherina, Sandra, Niels en mijzelf) 3 dagen lang rond te leiden in de Western Cape of South-Africa! We werden vergezeld door 2 Canadeese vrijwilligers van een andere organisatie, Loïs uit Nederland, James uit Nieuw-Zeeland en 3 Duitsers. Busje vol dus!

Eerste stop was in Hout Bay waar we een boottochtje hebben gemaakt naar Duiker Island, een klein eilandje dat bevolkt wordt door zo'n 500-6000 zeehonden (afhankelijk van het seizoen). Het is wel een grappig zicht maar ik kan u verzekeren dat je het daar niet lang uithoudt, zo stinken!

Duiker Island met héél veel zeehonden!

We rijden verder langs Cape Peninsula (Het Kaapse schiereiland) wat de eerste mooie uitzichten oplevert. Onderweg vertelt de gids/chauffeur uitvoerig over de Zuid-Afrikaanse geschiedenis, cultuur, landschappen,... Zo rijden we langs typische dorpjes die gebouwd zijn in de Apartheid-periode. Ze lijken een beetje op bungalow-parken en waren bedoeld om alle 'Black Africans' in onder te brengen, weg van de 'White Africans'.

En zo maakten we ook voor de eerste keer kennis met de Baboons (Bavianen)! Ze komen meer en meer voor in regio's waar mensen leven en wonen op zoek naar eten. Maar het blijven natuurlijk wilde dieren! Ondertussen weten ze wel heel goed hoe en waar eten te vinden is en openen zonder enige moeite een auto, deuren, ramen,...oppassen dus!

Baboon op de auto!

Baboons op de weg!

Volgende stop: een struisvogel farm! Naar het schijnt een lekker stukje vlees, dat moet ik nog een uitproberen. We hebben ze alvast nog een beetje vetter gemest! (Dit is trouwens de enige vogel die rood vlees heeft.)

Struisvogels voederen, mijn pinkje was er bijna aan!

Langs een prachtig landschap rijden we vervolgens naar Cape Point en Cape of Good Hope. Lekker geluncht met een prachtig uitzicht, een tochtje naar de top van Cape Point en naar Cape of Good Hope, tof gezelschap,... vakantie!

Kaap die goeie hoop!

Cape point!

Hop, busje weer in richting Stellenbosch! Onderweg nog een 'Shark spotter' tegengekomen. Hier zitten inderdaad wel wat vieze gevaarlijke Grote Witte Haaien. Maar er zitten ook mooie grote walvissen! Ze kunnen dus geen netten en dergelijke gebruiken want dan zouden de arme walvissen ook verstrikt geraken. In de plaats zetten de Afrikanen op verschillende plaatsen 'Shark spotters' (en het werkloosheidspercentage daalt er nog een beetje mee ook!). Ze houden eigenlijk heel de dag kust in het oog en melden aan het strand wanneer er haaien op komst zijn. Blijkbaar werkt dit systeem wel want er zijn niet veel ongelukken meer gebeurd met haaien. De Shark spotters houden ook allerlei statistieken bij om de verplaatsing enzo van de haaien te bestuderen, het heeft dus nog een wetenschappelijk nut ook!

Let vooral op het geweldige 'shark spotter-vestje'!

Aangekomen in Stellenbosch, de enige stad in Zuid-Afrika met een universiteit waar ze alleen lessen in het Afrikaans geven. Stellenbosch-regio is natuurlijk ook gekend voor de wijngaarden. We zijn bijvoorbeeld voorbij 'Spier' gereden, en als ik mij niet vergis liggen daar een paar flessen van in onze (wijn)kelder! Wel, ik heb de druivenstokjes ervan gezien...

Aangezien Stellenbosch ook een beetje een studentenstad is hebben we ons buikje uitgebreid kunnen vullen met lekkere dranken en speizen! En dan toch maar op tijd in bed...

Woensdag 20 juli

Vroeg de veren uit voor een bezoek aan de 2e oudste Township van Zuid-Afrika, Kayamandi. Letterlijk vertaalt betekent dit 'home sweet home'. Onze wandeling startte in de bib, een eerste grote verrassing. Ik durf dit bibliotheekje zeker vergelijken met onze bibliotheken! Kinderen en volwassen kunnen hier na de school-en werkuren komen studeren/lezen/computer lessen volgen/... Een groot deel van de bevolking van Kayamandi is nog steeds werkloos maar kunnen lezen, schrijven, met computer werken,... geeft je toch al een stapje voor op de arbeidsmarkt. We springen ook even binnen in een crèche en worden besprongen door een bende overenthousiaste kinderen!

Een 'local' neemt ons vervolgens mee door de straten van Kayamandi. Ook hier weer (aangenaam) verrast. Het beeld van een township met enkel krotten, golfplaten, volgepropte hutjes, stinkende modderwegjes,... wordt meteen teniet gedaan. Een groot deel van deze stad bestaat uit deftige, stenen huizen (vroegere hostels), 'gewone' straten,...Helaas bestaat er natuurlijk ook nog een deel dat bestaat uit deze krotten.

Een simplistische uitleg: De Afrikanen in Kayamandi die gaan werken verdienen niet genoeg om een huis te betalen of te huren in een gewone stad. Daarom komen ze naar de Townships, waar ze geen huur moeten betalen maar enkel electriciteit en water. Zo zie je in heel veel huisje wel een frigo en televisie staan en staat er wel degelijke elke avond eten op tafel voor heel de familie! .

In Kayamandi zijn ook heel wat vrijwilligers van dezelfde organisatie waar ik ga werken actief. Ze helpen er voornamelijk in schooltjes of bouwen speeltuinen en (veilige) ontmoetingsplaatsen. Ze organiseren ook toneeltjes over hygiëne, HIV-preventie, veiligheid,...voor de lokale bevolking. En dit is natuurlijk van groot belang in deze regio's!

Nog een leuk weetje: op elke straathoek vind je een kapsalon! Een gemakkelijke manier om geld te verdienen, want haar knippen...dat kan toch iedereen!

Verder klinkt er in elke straat uit verschillende huizen muziek, wordt je begroet met een big smile en als je zegt dat je een vrijwilliger bent wordt je bijna aanbeden als een God! Een dankbaar, optimistisch en warm volkje die Afrikanen!

Helaas is deze Township eerder een uitzondering...De township Khayelitsha bijvoorbeeld in de buurt van Kaapstad is andere koek! Het is de grootste en snelst groeiende township van Zuid-Afrika met meer dan 1 miljoen inwoners. Hier geen stenen huizen, propere straten,...maar heel wat meer miserie denk ik!

Tijd voor iets anders: wijnproeven! We zijn naar Fairview en Boschendal geweest waar we elk 6 wijnen mochten proeven. Dit was natuurlijk iets leuker en ideaal om de zware kost door te spoelen. 

We zetten onze tocht verder, via Franschhoek, naar Hermanus. We rijden door prachtige landschappen en ik doe mijn uiterste best om niet in slaap te vallen om niets te missen maar ik verlies uiteindelijk toch de strijd...

Toffe bende!

Hermanus is de place to be als je walvissen wil spotten. Het is momenteel hoogseizoen maar helaas geen walvissen te zien vandaag! Volgens de 'Whale cryer' (hij blaast op een toeter als er een walvis te zien is) zat er wel één ver ver in zee en soms kon je water zien opspuiten maar dat was het dan ook... Ter compensatie hebben we dan maar 'Dassie's' gespot, een opgeblazen vette marmotachtige hamster!

Een dassie!

We logeren in een leuke lodge en vanavond deel ik het bed met Loïs! Een Nederlandse die 4 weken vrijwilliger is geweest in Durban en nu op rondreis is, een toffe madam! 

Donderdag 21 juli

Laatste dag van onze trip! In de voormiddag hadden we de keuze om te 'Shark Cage Diven'. Het concept is als volgt: je kruipt met 4-5 personen in een kooi, ze laten je in het water, lokken de haaien met nep-pinguins en vervolgens zwemmen er zo'n 10tal grote (4-5m) witte haaien op 10cm van je neus...Zeer populair hier in Zuid-Afrika. Ik heb eens diep ingeademd, terug uitgeademd en... beslist dat ik daar precies toch niet zoveel behoefte aan heb!

Uiteindelijk is het zelfs niet kunnen doorgaan omdat de zee te wild was. (En de dag voordien was er 5m grote haai op een boot gesprongen, gelukkig geen gewonden buiten de haai zelf!)

Ik heb als alternatief dan maar vriendjes gemaakt met Blitz, het paard dat altijd in draf wou gaan. Vroeg in de ochtend, op een verlaten wit strand, met blauwe hemel (en een beetje ochtendgrijs), een ochtendbriesje en de bergen achter je... Heerlijk!

Van het paard naar het busje. We nemen een short cut naar Cape Aghulus, het meest zuidelijke punt van Afrika waar de Indische en Atlantische Oceaan elkaar ontmoeten! Met een short cut bedoel ik ook echt een short cut, we racen met ons busje over rode zandwegen, langs prachtig landschappen en enkele 'in the middle of nowhere' farmers.

Zelfs enkele walvissen kunnen spotten hier. Nog steeds zeer 'abstract' en far far away maar we komen in de buurt!

Laatste stop: de pinguins in Betty's Bay! Ze zijn inderdaad echt wel schattig en met héél veel!

Penguins on the road!

En alle mooie liedjes komt een eind...terug naar Kaapstad. Maar we mogen nog genieten van zonsondergang om u tegen te zeggen. Zo heb ik er nog niet veel gezien...

Het was een eerste, zeer aangename, kennismaking met de fauna en flora van Zuid-Afrika!

Slaapwel!

Braai en Kaapstad (17-18 juli)

De braai dus. Eerst en vooral was het een braai in het donker, de zon gaat hier namelijk al onder om 17u30. Gezellig met een dikke pull in het donker braaien dus. Een lekkere 'boereworst'  met een heerlijk Afrikaans sausje ging er hoe dan ook in na zo'n reis! Volgens de pro's was het echter maar een amateuristisch mini-braaitje. Ik ben benieuwd naar 'the real stuff'!  Nadien nog een Afrikaanse pint gaan drinken en kennis gemaakt met de andere vrijwilligers. Amerika, China en Duitsland zijn alleszins goed vertegenwoordigd. Vul dat aan met wat Britten, een Ierlandse, twee Poolse meisjes, een Letlander en mezelf natuurlijk! Lachen verzekerd, al was het alleen al met de verschillende Engelse accenten. 

Op tijd in bed dan maar want maandagochtend werden we verwacht in 'the SASTS Office' in het centrum van Kaapstad voor een korte infosessie over Kaapstad en de mogelijke uitstapjes.

Nadien een eerste kennismaking met Kaapstad: samen met Katherina, Sandra en Niels (3 duitsers) werden we rondgeleid door Bill Constantine, jawel, een rasechte Amerikaan die geen woord Afrikaans spreekt maar er wel alles over weet! Na dit tourtje van 2 uur en de nodige historische en praktische info over de bekendste toeristische attracties kan ik alleen maar zeggen dat dit naar meer smaakt! Ik heb een lichtgroen vermoeden dat er nog heel wat te beleven en ontdekken valt in Kaapstad...

Tot nu toe trouwens nog geen 'onveilig' gevoel gehad in en rond Kaapstad. Er wordt heel veel moeite gedaan om een veilig gevoel te geven aan de toeristen met o.a. 'publieke toezichters' in het stadscentrum. Deze toezichters zijn te herkennen aan hun oranje fluovestjes.

Ter info: de mannetjes met gele fluovestjes zijn, in tegenstelling tot wat ik eerst dacht, geen toezichters maar parkeermeters! Ongeveer 25% (volgens een andere gids 30-40%) van de bevolking in en rond Kaapstad is werkloos. Alle middelen zijn dus goed om werk te geven, zoals dus bijvoorbeeld het vervangen van parkeermeters door parkeermeters-mensen!

Het was trouwens Nelson Mandelas verjaardag vandaag, hij werd 93 jaar! Hip Hip Hoera! Dit wordt duidelijk uitgebreid gevierd op elke straathoek. Alle Zuid-Afrikanen proberen vandaag ook 67 minuten 'iets goed' te doen voor iemand anders. (De 67 minuten slaan natuurlijk op de 67 dienstjaren van Mandela.) Ik moet toegeven dat ik er niet ben toe gekomen maar ik hoop dat ik met mijn komende 8 weken vrijwilligerswerk deze 67 minuten mag compenseren!

Ondertussen heb ik ook een Zuid-Afrikaans nummer dus de Belgische gsm gaat uit om een beetje te besparen! Wie mij wil bereiken zal dus de postduif of een mailtje moeten sturen!

Volgende post meer over de 3-daagse excursie waarvan we net terug zijn. Ik kan je al verklappen dat het de moeite was en dat ik de Zuid-Afrikaanse fauna en flora én bevolking serieus begin te appreciëren!

Slaapwel!

 

Aangekomen!

Ieps!


Zoals je merkt ben ik goed en wel aangekomen in het volunteer-house!
Het is hier een gezellige drukte, veel handjes schudden en "Hi, i'm An from Belgium" met nadien de nodige uitleg dat dat echt mijn naam is en dat zo'n korte namen wel degelijk bestaan!
Na een verkwikkende douche gaan lunchen met 2 chinezen, jawel in een chinees restaurant! Ik denk dat ik al meer weet over China dan over Zuid-Afrika...
Ondertussen stromen de andere vrijwilligers hier binnen, dit weekend zouden er een tiental nieuwe moeten komen!
Vanavond is het een welcome session voor alle nieuwe vrijwilligers met een braai! De rest van de week zullen we met die groep uitstapjes doen naar o.a. Stellenbosch, een wijngaard, de pinguin-baai, walvissen spotten,... Ik zie dat wel zitten precies!
Vrijdag vertrek ik dan met 3 andere vrijwilligers die hier al langer zijn, naar ons gastgezin! Al is dit onder voorbehoud aangezien er al plannen gesmeed worden voor een uitstapje dit weekend!


Maar nu ga ik mij eerst toch even afkappen en proberen mijn voeten te ontzwellen (Gevolg van 14u busreis en 18u vliegreis vermoed ik...). 


Maar so far so good dus!
Totsiens!


PS: nogmaals een dikke merci aan het uitwuif-team in Zaventem! Dat deed deugd! 

En jawel, een eerste foto van de enige echte Tafelberg, 

vanuit de vlieger dan nog!

Het heeft wel iets magisch, zo'n bergje...

Bloggerdeblog!

Hallokidoki!

Mij voorstellen is hopelijk niet nodig. Toch al een eerste blogbericht om even uit te leggen wat ik daar nu eigenlijk ga doen in Zuid-Afrika. Ik vertrek 16 juli met de vlieger om op 17 juli aan te komen in Kaapstad. De eerste week zal ik daar vertoeven om mij helemaal onder te dompelen in de Zuid-Afrikaanse cultuur. Er worden namelijk verschillende oriëntatiesessies en dagtripjes georganiseerd door de organisatie zelf voor alle vrijwilligers.
Na 1 week verhuis ik dan naar Athlone, in 'the southern suburbs'. Ik zal er logeren bij Mrs. Gayaartoenessa en Mr Hussain Gool, of kortweg: mama- en papa-Afrika, en hun zoon en zijn vrouw. Normaalgezien zullen ook 3 andere vrijwilligers hier logeren. Hoe meer zielen hoe meer vreugd zeker!?


De volgende 8 weken zal ik dan 'werken' in het Woodside Special Care Centre.
In dit centrum verblijven kinderen en adolescenten met een fysieke en/of mentale handicap, waaronder weesjes en kinderen die verlaten zijn. Er wordt kinesitherapie, hydrotherapie, aromatherapie, muziektherapie, ... gegeven dus hopelijk kan ik er mijn kiné-hartje opluchten en iets bijdragen/bijleren!
En natuurlijk ben ik heel erg benieuwd naar de Zuid-Afrikaanse opvatting van een 'Care center' en alle mogelijke therapieën! 


Tussendoor hoop ik natuurlijk de regio uitvoerig te verkennen en op tijd en stond een uitstapje te maken! Maar daarover later meer!



Tot blogs!

An


PS: voor zij die er moesten aan twijfelen: 19 september ben ik terug in het Belgenlandje!